دکتر سولماز رضایی

به قلم سولماز رضایی

از شهر گرسنه خلاقیت نخواهیم
امروزه کشورهای مترقی جهان با عبور از نیاز های اولیه و حیاتی هر شهروندی مباحثی را مطرح می کنند که ادبیات تازه ای را وارد شهرسازی نموده است .
مباحثی همچون « شهر خلاق »
شهر خلاق تعریفی یکسان و هماهنگ در سراسر جهان دارد . شهری که موطن دانایان و دانایی است و مردمانش می کوشند تا خلاقیت را وارد زندگی های شخصی و شغلی خود کنند از این رو در این شهر صنایع خلاق می شود و هرروز طرح ها و ایده های نو به بازار می آید .
اما کارشناسان و متخصصان به یک زیربنای اصلی جهت احداث این شهر اعتقاد دارند و آن رفاه عمومی است .
شهر خلاق ، شهری است که مردمش رنج گرسنگی و بی خانمانی را نچشیده اند.
در شهر خلاق مظاهر فقر دیده نمی شود. در شهر خلاق هیچ بیماری به علت عدم تامین مخارج بیمارستان خود نمی میرد .
هیچ کودکی از شدت فقر ترک تحصیل نمی کند و هیچ خانواده ای گرسنه سر به بالین نمی گذارد.
و این بدین معناست تا وقتی مشغولیت ذهنی افراد در حد خوراک و پوشاک و مسکن است توقع خلاقیت داشتن از آنها خنده دار است .
این روزها جسته گریخته شاهد آن هستیم که شهرداری های کشور با هدف رسیدن به شهر خلاق در ردیف های اعتباری خود بودجه های آنچنانی در نظر می گیرند. واین در حالی است که رسیدن به شهر خلاق نیازمند مسائل زیربنایی و کلان تر از آن چیزی است که بشود در قالب بخش نامه و مصوبه تنظیم و تصویب کرد.
شهر خلاق رویایی دست نیافتنی برای شهر ایرانی نیست به شرط آنکه تنها نخواهیم مدرک شهر خلاق را داشته باشیم و شهرمان عملا خلاق باشد با تمام تعریف خود .