هميشه دلنشين ترين كلمات آن دمی زاده می شوند كه حرارتِ عشقی سوزان، هر چه از ناخالصی است از آن ها بزدايد اکنون به امّید دوباره ای، واژه ها را برابر محبت تو نشانده ام تا از هرم آن چنان كه می پسندی شوند به همان اميدی كه هميشه برايت نوشته ام به امّيد ملاقاتِ لبخندهای زيبای تو... به امّيد بودنِ لحظه ای بیشتر در کنارتو...

نشان تو - از کتاب "سازهای آبی" اثر سولماز رضایی 4 دکتر سولماز رضایی دکتر سولماز رضایی 555 دنبال کننده 1 ویرایش ویدیو افزایش بازدید آمار بازدید عزیزِ جانم اکنون رفته ای و آنچه برایم مانده است چند روزی بودن در حوالی توست جغرافیا وطنم نه در حوالی آنجا که تو هستی که آنجا ضریح مقدس من است و جانم را به تو ای ضریح زیبا، گره زده ام جغرافیای وطنم جایی حوالی نشانه های توست کنار رد دستانت میان عطر باقی مانده از تو حوالی خاک پایت اینها وطن منند نشانه هایت را در مشت گرفته ام و بدانها عشق می ورزم آنچنان که خاک مادری را...

جان من نه اینکه بگویم کجا میروی نه اینکه بگویم چرا میروی آه که راه ها برای رفتن است و چشم ها برای خیره ماندن به راه ها که زمان برای گذر است و دل ها محمل انتظار های سخت که جان برای پر کشیدن است و "عشق" برای ماندن نه اینکه بگویم کجا میروی نه اینکه بگویم چرا میروی مهربانم اندکی صبر کن چشمانت را ببند قدم هایت را احساس کن که سنگین شده است و این کودکِ دل من است که در آغوش گرفته پای تو را...

ای لطف روز های من شاید آن روز که از افق های دوردستِ هستی گذشتیم و غبارهای فراق را به کناری زدیم، شاید آن لحظه که قلب هایمان پس از تجربه ی عشق دلیلی برای تپش های حیات یافت، شاید آنگاه که در وانفسای ازلی درخششِ نهفته در چشم هایت را دیدم که مرا به سوی خود میخواند شاید شاید در آن خلسه ی بی تکرار، مرا از وطنم جدا کرده اند کجاست اینجا؟ این چه سرزمینی است که چاره را به آن راهی نیست؟ کجاست اینجا که رشته های عادت را چنین از هم می گسلد؟ چرا در این دیار، خوشی ها، چنین دردناکند؟ چرا در این زمین، از زخم های کهنه، خون تازه می جوشد؟ چرا اینجا، از بارانِ اشک ها، عطرِ خاکِ باران خورده بر نمی خیزد؟ چرا در این خانه اینچنین غریبیم؟ کجاست اینجا؟! ... وطنم کجاست؟... من از وطنم، از «تو» دور افتاده ام

میان من و تو وصلی است فراتر از آرزوی شاعران وصل مدام