سولماز رضایی

به قلم سولماز رضایی

یاحسن ! یادمان ندادند، یا ما فراموش کردیم که می شود نام تو را صبح و شب بر لب آورد و از تو جان گرفت . تا تو بودی به تو و حسین “حسنین” می گفتند حتی حسین را به تو می شناختند. یا یادمان ندادند و یا فراموش کردیم که می شود زیر چادر سپهسالار صفین نشست و از هر چه شر در عالم هست امان نامه گرفت . نمی دانم خوب نیاموختیم یا زود فراموش کردیم که علی با تکیه بر حسنش بود که غائله خلیفه کشی را که اسلام را نشانه گرفته بود ، ختم به خیر نمود. فراموش کردیم تا حسن بود معاویه جسارت نزدیک شدن به دختران فاطمه را نداشت چه برسد که آنان را به اسیری ببرد. تا حسن بود در تمام عرب کسی پیدا نمی شد که به فکرش خطور کند سر حسین را به نی بزند. مولای صبر ! می گویند شمشیر و انگشتر پدر به پسر اول ارث میرسد. شاید آن روز که انگشتر علی را به دست می کردی و ذوالفقارش را از نیام در می آوردی برایت بیش از همه فرزندان ارثیه ای از مادر کنار گذاشتند. وآن غربت بود ، غربت بود و غربت … یاحسن !